“If this and that are the same, then you get it back..”

1 juni 2009

Met deze mededeling werd ik weer de weg op gestuurd nadat ik mijn rijbewijs in de broekzak van een politieagent had zien verdwijnen. Net daarvoor was ik door zijn collega van de weg gehaald omdat ik rechtdoor reed waar ik kennelijk alleen maar linksaf mocht. Ik vond het al zo vreemd dat een auto me van rechts inhaalde en vlak voor me linksaf sloeg...en dat terwijl ik rechtdoor reed...... De verkeerssituatie was erg onduidelijk en aan de overkant van het kruispunt haalden agenten bij bosjes mensen van de weg, ze wuifden alsof vliegtuigen naar een bepaalde plek werden geloodst.

De boete zou 200 dirham bedragen en ik kreeg mijn rijbewijs terug als ik over een week bij de RTA in Al Barsha de boete zou betalen. Ik moest dan het registratiebewijs van de auto en de bekeuring meenemen. Uit de woorden en gebaren van de agent begreep ik dat als de gegevens met elkaar overeenkwamen, dat ik dan mijn rijbewijs weer terug zou krijgen. Mocht ik dan wel rijden zonder rijbewijs? “Yes, everything is on the paper, ah, you can drive with this for a week, a year, doesn’t matter”. Oooh, nou ..... ik stopte de bekeuring zorgvuldig in mijn portemonnee. Toen ik later op dezelfde plek terugkwam, zag ik op de bewuste rijstrook een oude pijl rechtdoor en een nieuwe eroverheen die naar links wees. Ik dacht er nog over om te protesteren maar van die prent kwam ik natuurlijk niet meer af.

Vandaag is het zover: op naar de RTA. Bij binnenkomst even zoeken naar de juiste afdeling, ik gok op ‘fines’. Overal staan rijen met stoelen die elk vooraan bij een loket eindigen. Helemaal links achteraan zie ik een balie “ ladies only”, da’s fijn want die rij is een stuk korter dan al die andere. Achter de balie zitten twee vrouwen in abaya, een jongere opgemaakte en een oudere stuurse. Die laatste had ik natuurlijk weer..

Ik ga zitten. Er zijn vier dames voor me, het is niet duidelijk wat die doen, geen idee of ik naar het loket moet gaan of moet wachten. Ik kijk het even aan en stap dan op de stuurse abaya af. Moest weer gaan zitten. Vanaf mijn stoel volg ik gebiologeerd wat zich allemaal achter de balie afspeelt. Links tegen de muur bevindt zich een ladenkast met duizenden (!) rijbewijzen. Stapeltjes met elastiekjes eromheen bovenop de kast en nog veel en veel meer in de vele laatjes voorzien van Arabische tekens. Een man met dishdas staat de hele tijd te discussieren met stapeltjes rijbewijzen in zijn handen, haalt de elastiekjes eraf en waaiert ze open en deelt ze uit alsof het voetbalplaatjes zijn. Taxichauffeurs, zakenlui, etc. , ze blijven komen van andere balies met een papier met een stempel, leveren die in en krijgen dan hun rijbewijs terug. Eerst sluiten ze netjes aan op de stoelen, staan op als de man met de stapeltjes iets naar ze roept en drommen zich voor de balie om vervolgens door de abaya’s weer te worden teruggestuurd naar hun stoel. Heel apart.

Ik blijf op mijn stoel zitten. Netjes in de rij wachten kennen ze hier niet. Een Arabische vrouw die na mij is, loopt meteen door en vraagt naar kennelijk haar verkeersboetes op. Ze krijgt vrijwel meteen een indrukwekkende stapel papier en bladert die door. Vette boetes. Hoewel het een ladiesloket is, laat de stuurse abaya ineens ook een grote mooie Arabische meneer voor. Ze kijkt daarbij op haar manier zelfs een beetje verleidelijk. Zit ze nou te sjansen, het zal toch niet waar zijn? De meneer hangt voorover op de balie met een hele bundel 1000-tjes; het duurt zeker 20 min voordat-ie klaar is, hij blijft de abaya maar geld geven. Zij praat, hij geeft geld, dan praat ze weer, een ander geldbriefje komt uit de grote zak van zijn witte gewaad en dat gaat zo even door.

Ik zit nog steeds. Als ze met de mooie Arabische meneer klaar is, kijkt ze me aan en gebaart me te komen. Ik geef haar de bekeuring – geen idee wat erop staat, het is uiteraard Arabisch – en dan zegt ze met luide stem:“Maria, 210 dirham!”. Het klinkt als een veroordeling bij een rechtbank. Nadat ik betaald heb, geeft ze de bekeuring aan haar collega om het rijbewijs op te zoeken. Gelukkig, tot nu toe gaat het goed. Een week daarvoor hoorde ik namelijk een verhaal over iemand die ook z’n rijbewijs moest ophalen en bij het betalen te horen kreeg dat hij de auto een maandje moest laten staan. Glok!

Ik moest weer gaan zitten. Na een tijdje besef ik ineens dat ik de man die al die tijd zo driftig met zijn stapeltjes in de weer was, al even niet meer heb gezien. Ik vraag vriendelijk aan de stuurse of ik hier echt wel moet zijn om mijn rijbewijs terug te krijgen. Weer terug naar mijn stoel. Plotseling zie ik de meneer van de stapeltjes in de wachtruimte lopen met een wrap in aluminiumfolie, zo’n Ikea-achtige shawarma. Nee, hij heeft toch geen pauze? Er wordt ook niet meer driftig in de bakken gezocht en inmiddels zit ik er alleen... al minstens 30 minuten te wachten. Aardig en correct blijven, denk ik maar.

De stuurse kijkt ineens vanachter de balie op – ze kan me net aankijken over het randje - kijkt dan naar haar collega en wijst naar me. Gelukkig, ik ben nog steeds in the picture. Nu komt de opgemaakte abaya in actie.

- What’s your name?
- Maria (had ik die oude ook horen zeggen)
- Lisa, you are not Lisa?
- No, Maria.
- Hmm, not Lisa. Where is your paper?
- (Hemel, zo’n papier met een stempel, die heb ik niet). I didn’t get a paper, I just paid the fine and now I am waiting for my drivers licence.

Ze schudt met haar hoofd en maakt allerlei gebaren. Nee, zou mijn rijbewijs weg zijn? Dat ze hier uberhaupt iets kunnen terugvinden. Och gut, mijn papier met stempel ligt gewoon al die tijd boven op de ladenkast op me te wachten. En mijn rijbewijs zit eraan vastgeniet. Na een aantal “sorry’s” en zowaar een glimlach van die stuurse heb ik het geplastificeerde kaartje eindelijk terug. Er zit nu alleen wel een nietje in .....dat laat ik maar zitten, als aandenken.