Er komt een kind bij de dokter..

Mirthe, onze jongste, hoest en proest al dagen. 's Nachts blaft ze als een schorre hond, tijd dus om naar de dokter te gaan. Bij onze 'eigen' kinderarts in Cedars Hospital (Jebel Ali) kunnen we pas over 2 dagen terecht, dan maar naar de Rosary Clinic hier in de wijk. Als we het terrein oprijden, begint Mirthe al te jammeren "Niet mijn keeltje, niet mijn keeltje". Het is 6 maanden geleden dat we naar de Rosary gingen maar kennelijk staat het laatste bezoekje nog in haar geheugen gegrift.

- Good afternoon ma'am, you have appointment?"
- Yes, Mirthe Verlaan, 3 o'clock with the paediatrician.

Een Philippijnse verpleegster gaat ons voor.

- Hi Murtie, how are you? Come with me.

De verpleegster strijkt over Mirthe's haar en we gaan wegen, temperatuur opnemen en oren bekijken.

- Ik wil niet.
- Kom, Mirthe samen met mama op de wegschaal. Zo, en nu mama alleen.. oef (..).

Trucje van het consultatiebureau in Nederland. Mirthe weegt bijna 15 kg. Oh, en dan vraag ik me af waarom ik het soms in m'n rug heb.... We gaan naar de wachtruimte, waar een Philippijnse maid onderuit gezakt een stoel ligt te wachten op haar 'madam'.

- How old is she? Ze wijst naar Mirthe.
- She’s 2,5 years old.
- This one (wijst naar een slapend meisje op haar schoot) too.

Er ontstaat een geanimeerd gesprek en dan gaan we bij Dr. Roneh naar binnen, de vrouwelijke kinderarts.

- Hi, habibi. En er volgen nog wat lieve Arabische woordjes.

We zitten aan het bureau van de arts, tegenover haar. Mirthe zit bij me op schoot. Dr. Roneh lacht vriendelijk naar Mirthe die verlegen met mond wagenwijd open en tong naar buiten zowat onder het bureau kruipt. De dokter is een hele aardige mevrouw, afkomstig uit Iran of Irak, ben het even vergeten. Volgens mij is ze nog niet zo oud, ze kleedt zich alleen wat ouwelijk en dat tezamen met haar omvang doet me een beetje aan mijn oma denken. De dokter kijkt naar Mirthe's dossier en ik begin te vertellen over de klachten.

- You can put her on the couch now for examination.
- Ik wil niet.
- Eh, I don't think she likes to do that. Is it OK if I keep her on my lap?
- Of course, that’s fine too

De arts schuift vanachter haar bureau naar voren. Mirthe laat op haar borstje en ruggetje luisteren, maar blijft alert om zich heen kijken. Dan een kijkje in de oortjes en tot slot haar keeltje en die laatste zet ze meteen op.

- Finish, habibi, finish, galash. Congestion ....en nog wat, luidt de conclusie van de arts.
- What’s congestion?
- Inflammation (nee, daar word je inderdaad wijzer van....)

Mirthe blijkt wat slijm in de longetjes te hebben - ongevaarlijk - en we krijgen drie drankjes voorgeschreven waaronder een antibioticum. Dr. Roneh is inmiddels weer aan haar kant van het bureau gaan zitten en houdt haar hoofd in haar handen, steunend op haar ellebogen, terwijl ze naar haar schrijfblokje tuurt. Het lijkt wel of ze niet weet hoe en wat ze moet schrijven. Ze zucht...

- You have a bad day?

De dokter kijkt me glimlachend aan, zucht nog een keer en trekt vervolgens de bovenste lade van haar bureau open. Ze drukt waar ik bij ben een panadolletje door de strip en neemt deze in met een glaasje water. Tja, artsen zijn ook gewoon mensen die ziek kunnen worden…...

Als we al bijna buiten staan, zegt ze

- Wait, I have something for habibi.

Ze bukt wat moeilijk en pakt onder uit een kastje een stapeltje kaartjes, Mirthe is helemaal blij. Bye bye en ze geeft de dokter een stevige knuffel. Erg vertederend hoe die twee even helemaal in elkaar opgaan.

We halen de drie drankjes op bij de apotheek om de hoek en daar zie ik de Philippijnse verpleegster binnenkomen. Ze komt Advil halen... Onze kinderarts heeft blijkbaar nog een lange dag te gaan maar met Mirthe gaat het weer helemaal goed komen. Bye Murtie!

(Geschreven door Christine, gepubliceerd in de Hollandse Nieuwe van april 2009)